Pierwszy pomnik, upamiętniający walczących w getcie, został zaprojektowany przez architekta Leona Suzina. Monument wzniesiono 16 kwietnia 1946 roku na skwerze Willy’ego Brandta niedaleko miejsca, w którym doszło do pierwszych walk powstańców z hitlerowcami. Pomnik składa się z dwóch części, które swoim kształtem przypominają używane przez żydowskich bojowców, w trakcie powstania w getcie, włazy do kanału. Pierwszym elementem jest tablica wzniesiona wspólnie przez Polaków i Żydów, dedykowana poległym w […] walce o Godność i Wolność narodu żydowskiego, o Wolną Polskę, o wyzwolenie człowieka […]. Dobranie koloru kamienia oraz otaczających cegieł symbolizuje przelaną w walce krew. Druga część to płyta w kształcie koła, na której wyryte zostały: hebrajska litera ,,bet” odnosząca się do pierwszego słowa z Księgi Rodzaju (bereszit), czyli najważniejszej księgi dla wyznawców judaizmu; oraz symbol męczeństwa, czyli liść palmowy.

Usypany 16 kwietnia 1946 roku kopiec Anielewicza upamiętnia powstańców z getta warszawskiego, którzy 8 maja 1943 roku w bunkrze znajdującym się przy ulicy Miłej 18, wraz ze sztabem Żydowskiej Organizacji Bojowej, popełnili zbiorowe samobójstwo. Szacuje się, że zginęło tam ok. 120 osób, jednak udało się ustalić tożsamość jedynie 51 osób. Ich nazwiska wyryto na czołowej ścianie obelisku znajdującego się u podnóża kopca. Bunkier z ulicy Miłej 18 był jednym z wielu znajdujących się w warszawskim getcie. Symbolika istnienia bunkrów w getcie warszawskim jest jednoznaczna – oddawały one wolę życia żydów warszawskich. W latach powojennych kopiec Anielewicza stał się miejscem symbolicznym dla powstania – to tu zginął między innymi jego…

Pomnik został odsłonięty w piątą rocznicę wybuchu powstania w getcie warszawskim – 19 kwietnia 1948 roku. Autorem graficznej oprawy, tak jak w przypadku I pomnika, został Leon Suzin, natomiast samym twórcą rzeźb był Natan Rapaport. Pomnik, mający wysokość ok. 11 metrów, w swojej kompozycji nawiązuje: do Ściany Płaczu w Jerozolimie, formy muru getta warszawskiego oraz do ściany komunardów na cmentarzu Père-Lachaise w Paryżu. Głównym elementem pomnika są dwie płaskorzeźby – Walka oraz Pochód na zagładę. Pierwsza płaskorzeźba (wymiary: 5,4 x 2,5 m) ukazuje przedstawionych, w bohaterski sposób, żydowskich bojowników stających do walki z nazistami. Grupę, w której skład wchodzą powstańcy, młoda kobieta i dziecko, otaczają płomienie symbolizujące spalenie przez Niemców getta warszawskiego. Płaskorzeźba Walka znajduje się od strony zachodniej, czyli od frontu pomnika. Od strony wschodniej, bardziej ukryta, ukazana została druga płaskorzeźba – Pochód na zagładę. Rapaport przedstawił na niej cierpienie i męczeństwo mieszkańców getta (znajdziemy tu starców, kobiety i dzieci). W prawym górnym rogu przedstawione zostały charakterystyczne hełmy żołnierzy niemieckich, zwracające uwagę na odpowiedzialność hitlerowców za Holokaust. Przed pomnikiem,…

Kończący, ostatni element Traktu Pamięci Męczeństwa i Walki Żydów w Warszawie. Najbardziej minimalistyczny rzeźbiarsko pomnik został wzniesiony w 1988 roku w przeddzień 45 rocznicy wybuchu powstania w getcie warszawskim. Za projekt odpowiedzialni byli architekt Hanna Szmalenberg i rzeźbiarz Władysław Klamerus. Plac, znajdujący się na terenie dawnego placu przeładunkowego, o rozmiarach 20 x 6 m został z trzech stron otoczony murem. W ten sposób symbolicznie przedstawiono otwarty wagon kolejowy. Biały mur w swojej wysokości (3 m) jednoznacznie odwołuje się do muru getta warszawskiego. Od ulicy Stawki projektanci umieścili bramę główną, która została zwieńczona półokrągłą czarną tablicą, na której umieszczono płaskorzeźbę ,,Strzaskany las”, która odnosi się do żydowskiej sztuki sepulkralnej (dotyczącej sfery nekropolicznej) – złamane drzewo oznacza gwałtowną i przedwczesną śmierć. Brama wraz z płaskorzeźbą, poprzez swoje zestawienie, przypominają macewę. Na tej samej osi znajduje się wąski prześwit (przez który widać drzewo, czyli symbol nadziei), co symbolizuje przejście od śmierci do nadziei życia. Ostatnim elementem pomnika są napisy znajdujące się na…

Trakt odsłonięty został w 1988 roku w przeddzień 45 rocznicy wybuchu powstania w getcie warszawskim. Odpowiedzialni za jego projekt byli Stanisław Jankowski, Marek Moderau i Zbigniew Gąsior. W skład traktu wchodzą 22 formy upamiętnienia, w tym: 17 bloków sjenitowych, 1 obelisk (Pomnik Żegoty), 2 tablice (na Stawki 5/7 i Stawki 10) oraz 1 pomnik (Pomnik Umschlagplatz). Symbolicznymi początkami i końcami traktu są…

20 kwietnia 2001 na ścianie dawnego Szpitala dla dzieci im. Bersonów i Baumanów (później Wojewódzki Szpital Zakaźny im. Dzieci Warszawy) umieszczono tablicę upamiętniającą doktor Annę Braude-Hellerową. Była pediatrą oraz naczelną lekarz szpitala od 1930 roku do 1942 roku. Prowadziła badania nad chorobą głodową w getcie warszawskim – jej publikację, oraz wielu innych zamordowanych lekarzy, zamieścił Emil Apfelbaum w książce Choroba głodowa. Badania kliniczne nad głodem wykonane w getcie warszawskim z roku 1942. Anna Braude-Hellerowa wraz z chorymi dziećmi zginęła w trakcie pierwszych dni powstania w getcie w bunkrze znajdującym się w podziemiach ostatniego szpitala getta na Gęsiej 6/8.

Na pomnik składa się 21 pomników wzniesionych pomiędzy kwietniem a listopadem 2008 roku oraz jedna tablica odsłonięta 27 stycznia 2010, z inicjatywy uczniów i nauczycieli z XII Liceum Ogólnokształcącego im. Henryka Sienkiewicza, w ramach obchodów Międzynarodowego Dnia Pamięci o Holokauście. Pomniki zaprojektowali Eleonora Bergman i Tomasz Lec przy pomocy merytorycznej Ewy Pustoły-Kozłowskiej oraz Jana Jagielskiego. Pomniki ulokowane w najbardziej wysuniętych punktach granicznych getta, odzwierciedlają przebieg jego granic w latach 1940-43. Każdy pomnik składa się…

Ulica Raula Wallenberga. Część dawnej ulicy Bagno, w latach 1940-42 znajdowała się na terenie tzw. małego getta, po jego likwidacji włączona do dzielnicy aryjskiej. W roku 2012 proponowano uczczenie pamięci Wallenberga w alejce przed powstajacym wtedy muzeum Polin. Pomysł ten odrzucono, gdyż Wallenberg zdaniem radnych nie wiąże się z Warszawą. Następnie proponowano nazwanie alejki za muzum, ostatecznie wydzielono fragment ulicy Bagno w którego świetle znajduje się pałac kultury. 19.04.2016 odbyła się uroczystość z udziałem rodziny dyplomaty, w trakcie której wmurowano także tablicę pamiątkową.